Alarm ogłoszono około godziny 17:08 we wtorek , 7 września 1976 roku. Dźwięki kopalnianych syren oraz pędzących do kopalni karetek na sygnałach poinformowała mieszkańców Nowej Rudy i pobliskich miasteczek, że w kopalni stało się coś niepokojącego. Nie po raz pierwszy.

Kopalnia Węgla Kamiennego " Nowa Ruda". Zdjęcie z lat 40-tych XX wieku.

     W 1976 roku kopalnia osiągnęła największy w swojej historii wydobycie węgla. Wydobycie osiągnęło 1 285 827 Mg węgla kamiennego. Jednak ten rok był również niezmiernie trudny dla jej działalności. Przy zwiększonej produkcyjności zaszła konieczność, w stale pogarszających się warunkach wydobycia, pracochłonnego wybierania co ro raz większej ilości pokładów,        co wiązało się z nieregularnym wydobyciem. Trzeba tutaj również dopisać, że na polu „ Piast” szczególnie niebezpieczne są niespodziewane wyrzuty skał i zabójczego dwutlenku węgla, nie wspominając tu o zagrożeniach pyłowych i wodnych.

    700 metrów pod powierzchnią ziemi, na ścianie numer 7 w pokładzie 410/2+412 zmiana B wierciła otwory odprężające w strefie zaburzenia tektonicznego. Były one wiercone w odstępach od 2 do 5 m wzdłuż ściany. Wykonywane w nich pomiary nie wykazały nic niepokojącego. Jednak od dłuższego czasu górnicy sygnalizowały głuche dudnienie. W pewnym momencie podczas wiercenia kolejnego otworu nastąpiła seria wstrząsów po których pojawił się wypływ gazów i miału węglowego. Wiercenie szybko wstrzymano. Nadsztygar Sergiusz Surowiec nakazał wiertniczym opuścić miejsce zagrożenia. Wkrótce rozwijający się wyrzut wypełnił masami powyrzutowymi 134 m wyrobiska na ścianie 7 i 45 m chodnika podścianowego. Częściowo zasypane zostały również wyloty chodników odprowadzających zużyte powietrze ze ściany nr 3 w pokładzie 405, a wydzielający się w dużych ilościach dwutlenek węgla spowodował odwrócenie się prądu powietrza. Zagazowaniu uległ również główny w lawie 3 łupku ogniotrwałego oraz chodnik kierunkowy na poziomie V1, co spowodowało powstanie szerokiej strefy zagazowania obejmujący cały oddział G-1,część północną oddziału G-3 i główne drogi odprowadzenia zużytego powietrza na poziomie VII.                        (APWr Sprawozdanie z działalności KWK „Nowa Ruda”). w Strefie zagrożenia znalazło się 88 górników. Byli oni całkowicie zaskoczeni przez cofnięte gazy wyrzutowe.

      O godzinie 17:08 przystąpiono do udzielenia pomocy wycofującym się górnikom ze ściany 7, jak i w całej strefie. Dyspozytor        po otrzymaniu meldunków o ocenie zagrożenia, zaalarmował załogę dołową nadając komunikat o zagrożeniu, jednocześnie poinformował kierownictwo o zagrożeniu. Zaczęto organizować akcję ratowniczą. W sumie wzięło udział 15 zastępów ratowniczych ze wszystkich kopalń Dolnośląskiego Zagłębia Węglowego. Jako ostatnie, około 17:50, wprowadzono trzy zespoły ratowników z Okręgowej Stacji Ratownictwa Górniczego w Wałbrzychu. Pięć dalszych zastępów przez cały czas akcji ratunkowej pozostawało do dyspozycji.

         Podczas akcji ratunkowej, do godziny 21:45, udało się wyprowadzić ekipom ratowniczym 71 osób ze strefy zagrożenia i całą niezwiązaną niezwiązaną z akcją załogę. Z tych 71 osób, 34 po przeprowadzeniu badań i udzieleniu pomocy medycznej zwolniono do domu, zaś 37 górników z objawami zatrucia dwutlenku węgla skierowano do leczenia szpitalnego. Niestety, w tej ostatniej grupie Jan Gruszka zmarł w drodze do szpitala. Wydobyto również ciała16 ofiar taj strasznej katastrofy. 10 górników zginęło w rejonie przekopu nr 2 na poziomie VI, dwaj w rejonie przekopu pochyłego – 160 na poziomie 190, jeden górnika w ścianie ławy 2,   a trzej w chodniku podścianowym w pokładzie 405.

Tablica pamiątkowa poległym górnikom w KWK " Nowa Ruda".