W  Ścinawce Dolnej  przy starym moście pod którym przepływa \ kapryśna rzeka Ścinawka można obejrzeć jedyny postawiony po 1945 roku pomnik, który  Jest pamiątką po tragicznym wydarzeniu. Wydarzenie te miało miejsce w dniach 29 -31 maja 1965 roku. Dwa lata później w miejscu tragedii został ustawiony uroczyście obeliski wykonany przez Radkowskie Zakłady Kamienia Budowlanego. 

  Rzeczka ta wiele razy dawała znać o sobie. Gwałtowny przybór wody w rzece zatopił szereg ulic i domów. Największe straty po II wojnie światowej przyniosła wylewająca się woda w latach 1948, 1965, 1978, 1980, 1992, 1997 i 1998 roku. 

  Powódź w 1965 roku była kolejną, podczas której zostają zalane liczne domostwa w dolinie Ścinawki. Podtopienia wystąpiły już 29 maja, ale najgorzej następnego dnia. Późnym popołudniem 30 maja 1965 roku w jednym z podtopionych budynków wzywała pomocy przestraszona chora dziewczynka, której rodzice wyniku odcięcia przez wezbraną rzekę zostali na drugim brzegu. Wezwano wtedy saperów Sudeckiej Brygady Wojsk Ochrony Pogranicza w Kłodzku. Dowodził kapitan Jan Walaszczyk - szef saperów brygady. Przyjechali od strony szosy Kłodzko - Radków na skraj rozlewiska. Innej możliwości dotarcia do zagrożonych ludzi przez wodę nie było. Podczas akcji ratowniczej użyto składanej łodzi desantowej. W łodzi, oprócz szefa znaleźli się : kpr. Barmin Antoni - pomocnik dowódcy plutonu, st. szer. Kubacki Wojciech – saper, kpr. Otto Zdzisław - dowódca drużyny saperów i plut. pchor. Szczepanik Zenon - dowódca plutonu saperów.

Pocztówka z początku XX wieku przedstawiająca kapryśną rzekę Ścinawkę. 

     Kiedy przepływali przez główny nurt rzeki nagle żołnierze utracili sterowność nad łodzią. Łódź została wepchana pod drewniany, stary most. W momencie kiedy uderzyła o most, kpt. Walaszczyk Jan chwycił za barierę mostu, tym samym ratując życie.

Co się stało z resztą żołnierzy? Została wyrzucona z łodzi i zniknęła w nurcie rzeki. Jedynie plut. pchor. Szczepanik Zenon ostatkiem sił zdołał się złapać podtopionego drzewa kilkadziesiąt metrów dalej. Nigdzie nie było widać pozostałych trzech żołnierzy. Dopiero odnaleziono ich a dokładnie ich ciała po opadnięciu wody. Jednego z nich odnaleziono kilka kilometrów od miejsca wypadku dopiero po dwóch dniach.

  Bohaterscy żołnierze zostali odznaczeni przez Radę Państwa medalami „Za Ofiarność i Odwagę”, a dowódca Sudeckiej Brygady Wojsk Ochrony Pogranicza awansował pośmiertnie trzech żołnierzy na wyższe stopnie wojskowe i zostali wpisani do Honorowej Księgi Czynów WOP. 

W obelisk została wmurowana tablica, na której widnieje  napis:

„W tym miejscu w czasie niesienia pomocy dla powodzian w dniu 30 maja 1965 roku, zginęli śmiercią żołnierską:

- plut. Antoni Barmin

- plut. Zdzisław Otto

- kpr. Wojciech Kubacki.

Cześć ich pamięci!”