Na murze kościoła św. Katarzyny w Słupcu znajduje się „wilczy łeb z głową dziecka w pysku”. Rzeźba ta wykonana z czerwonego piaskowca i została umieszczona pod dachem, na północno-zachodnim podsufitce kościoła w pobliżu najbardziej wysuniętej              na zachód krokwi. Jest to jeden detali architektonicznych pozostałych po wcześniejszym budynku kościoła, który stał w tym miejscu. 

Kościół św. Katarzyny w Słupcu.

       W jakich okolicznościach powstała tego typu rzeźba? Wg pewnej legendy jest ona pamiątką po dramatycznym wydarzeniu. Legenda ta mówi, że kiedyś, mieszkańcy Słupca mieli problem z dziką zwierzyną. Stada wilków grasowała w rejonie obecnego Wilkowca (603 m. n.p.m.), zwanego niegdyś "Wolfskoppe". Początkowo wilki grasowały blisko lasów, ale gdy zabrakło tam pożywienia, skierowały swoją uwagę na samotne gospodarstwa i trzodę pastwiącą się na pobliskich polach.

Stary kościół przed rozbiórką w 1885 roku w Słupcu . Foto Arnestus – Kalender.

       Najgorsze miało dopiero nadejść, bo mieszkańcy zaczęli lepiej strzec swoich gospodarstw, wilki wówczas skierowały swoją uwagę na Schelegel ( dawna nazwa Słupca). Kiedy jednemu z chłopów zniknęło jagniątko ze stada, zdesperowany zaczął go szukać, pozostawiając całe gospodarstwo na głowie żonie. Ich córka pasła owce na niedalekiej łące. Długo córka nie wracała. Zaniepokojona gospodyni poszła szukać córki. Nie mogąc ją znaleźć z krzykiem zbiegła do pracujących parafian. Opowiedziała co się stało.         Wszyscy ruszyli w pościg za wilkiem. Wyprawa przeczesała większość góry i natknęła się na kawałek ubrania dziewczynki.            Wszyscy myśleli, że dziecku coś złego się już stało. Jakież było zaskoczenie wszystkich, gdy pod jednym z krzaków odnaleźli dziecko gospodarzy całe i zdrowe. Wilka chwilę później złapano i zabito, a na pamiątkę tego zdarzenia wykuto w kamieniu ten właśnie            łeb wilka z głową w pysku.

Stary kościół przed pożarem w 1860 roku w Słupcu. Foto Schlegel Heimat Gemeinschaft.

            „Łeb wilka” to jeden z elementów architektonicznych , który przetrwał do naszych czasów po pierwszym budynku kościoła. Ma on ogromne znaczenie dla określenia wieku powstania budowli. Innym elementem pochodzącym po starej budowli jest „łeb barana”.

" Leb wilka" umiejscowiony na północnej ścianie kościoła św. Katarzyny w Słupcu.

                   Z historii architektury kościelnej wiemy, że takie wizerunki zwierząt były szczególnie popularne na portalach kościelnych w okresie architektury romańskiej (1000-1200). Przykładem może być portal katedry wrocławskiej, gdzie zachowała się romańska rzeźba - lew, który to został umieszczony na portalu wejścia głównego. Mówi się, że jest to symbol przeciwstawiając się Bogu, nienawidzącej człowieka mocy diabła, który zgodnie ze słowami Pisma Świętego "krąży jak lew ryczący, szukając kogo pożreć". Głowa barana była prawdopodobnie zwierzęciem heraldycznym wcześniejszego patrona kościoła w Słupcu. Łeb barana może być interpretowana jedynie w połączeniu z łbem wilka.

         Wilk już w starożytności chrześcijańskiej był on powszechnie rozumianym symbolem ofiarowanego Chrystusa. Baran przeciwko wilkowi, Chrystus przeciwko Szatanowi. Są to obrazy, które były dość dobrze znane ludzkości w pierwszym tysiącleciu chrześcijaństwa, a wtedy przypomnę większość nie umiała czytać. To, że nie lew, ale wilk został wybrany tutaj, w nordyckiej leśnej dziczy, aby symbolizować moc, która dusi człowieka, z pewnością nie jest przypadkiem. Najstarsi mieszkańcy Słupca byli głównie pasterzami i hodowcami owiec. Jakże często wilk wdzierał się do pasącego się stada! Ileż to baranów stawiło mu czoła w bitwie!    Tak więc w dwóch pozostałościach starego kościoła w Słupcu widzimy pewny znak, że kościół ten został zbudowany w latach 1000-1200.

Kościół św. Katarzyny na tlen Gór Stołowych.

Zdjęcie ze zbiorów Muzeum Filumenistyczne w Bystrzycy Kłodzkiej