Nad potokiem Dzik znajduje się jedna z piękniejszych wsi w okolicy Nowej Rudy. Dzikowiec, z niem. Ebersdorf, bo o nim tu mowa, to malowniczo położona między wzgórzami niewielka osada, oddalona o zaledwie kilka kilometrów od Srebrnej Góry. Dziś, będąc w tej miejscowości, turysta nie dostrzeże już, że osada ta uchodziła kiedyś za jedną z najbardziej uprzemysłowionych w regionie. Obok trzech kopalń w osadzie pod Wapienną działały kiedyś młyn, dwie gorzelnie, kilka karczm, cegielnia, kamieniołom i wapiennik. Ten ostatni był najwydajniejszy w okolicy.

Pocztówka przedstawiająca panoramę Dzikowca. Z prawej strony pocztówki widać fragment zakładu - Wapiennika.

            Opodal centrum znajduje się górujące nad wsią niewielka góra nazywana Wapienica (niem. Kalberg), która ma 579,6 metra n.p.m. Góra ta, zwana również Wapienna, choć występują w niej pokłady węgla, łupku i gabra, słynie – jak sama nazwa wskazuje – z wapieni. Skałę tę można znaleźć na zachodnim zboczu wzgórza, w pozostałościach po nieczynnym już kamieniołomie. Wydobycie w tym kamieniołomie zapoczątkowano już w XVIII wieku, co było związane z budową, a później rozbudową srebrnogórskiej twierdzy. W miejscu, gdzie mieściło się wyrobisko kamieniołomu, który miał 500 metrów długości, 150 metrów szerokości i był dość płytki, o głębokości kilku metrów, rosną dziś spore drzewa. Miejsce to jest ogrodzone i znajduje się w nim teraz strzelnica.

Fragment pocztówki z końca XIX wieku ukazujący piec wapienniczy w Dzikowcu.

        Skała była tutaj pozyskiwana w dwojaki sposób: metodą odkrywkową wydobywano wapień z trzech, zamkniętych już dzisiaj, kamieniołomów na zachodnim zboczu góry Wapienicy oraz za pomocą wyrobisk podziemnych. Wyrobiska te drążono zarówno od strony odkrywki, jak i na zboczach. Pod wyrobiskami znajdowała się sztolnia odwadniająca kopalnię z 1911 roku, która ma ceglaną obudowę i znajduje się na południowo-zachodnim zboczu góry. Obecnie dostępnych jest około 100 m chodnika, dalej znajduje się zawał. Do wyrobisk podziemnych można było się dostać dwoma wejściami, leżącymi w odległości około 15 m od siebie. Te zespoły wyrobisk z ogromnymi komorami wydobywczymi położone są częściowo pod górą i ciągnęły się z różną miąższością aż do Przełęczy Srebrnogórskiej. Dziś część wyrobiska jest niedostępna z powodu zawału.

Pocztówka z lat 20-tych przedstawiający wapiennik i kamieniołom w Dzikowcu.

        Obok kamieniołomu w XIX wieku postawiono wapiennik, zwany również piecem wapienniczym lub wapiennym. Jest to rodzaj pieca szybowego, który służył do wypalania wapna i skał wapiennych. Uzyskiwano z nich wapno palone. Wapiennik ładowany był od góry warstwami wapieni i drewna pozyskiwanego z okolicznych lasów. Piec ten zbudowany został w niewielkiej odległości od kamieniołomu, aby uniknąć transportowania ciężkich głazów wapiennych. Dostawa surowców do pieca odbywała się po prostej drewnianej estakadzie z poziomu eksploatacji kamienia do otworu zasypowego. W 1911 roku doszło do rozbudowy zakładu przez niejakiego Vigola, poprzez zakup pieca pierścieniowego do wypalania cegieł wapiennych oraz zakup maszyn wietrznych i instalacji wiertniczej ze sprężonym powietrzem. Koszt zakupu maszyn wyniósł 45 000 RM. Wapno w nim produkowany był używany do budownictwa i jako nawóz.

Reklama Wapiennika z Dzikowca w jednej z lokalnych gazet.

    Podczas eksploatacji kamienia ze wzgórza Wapiennej odsłonięte zostały unikalne skamieniałości. To właśnie przez nie jest to miejsce unikalne w Europie i jedyne takie na Dolnym Śląsku. W kamieniołomie tym bowiem można odnaleźć skamieniałości z czasów późnego dewonu, czyli sprzed ponad 300 milionów lat. Badania geologiczne i paleontologiczne tego kamieniołomu prowadzone były od ponad 200 lat. Jako pierwszy opisał skamieliny z kamieniołomu Leopold v. Buch w 1797 roku w pozycji „Versuch einer mineralogischen Beschreibung von Landeck” (Próba opisu mineralogicznego Landeck).

W skałach tutaj odnalezionych, zwanych przez geologów wapieniami klimeniowymi, tkwią skamieniałe korale Rugosa, glony, stromatoporoidy, otwornice, konodonty i amonity w pięknych kolorach. Te wspaniałe skamieniałości są pozostałościami istniejącego tutaj niegdyś płytkiego morza.

Zdjęcie z 2006 r. ukazujące dawny kamieniołom gdzie dziś znajduje się strzelnica.

W roku 1922 wapiennik zatrudniał 65 osób, a jego produkcja w tym samym roku wyniosła 70 000 ton szefli wapna. 20 lipca 1922 roku około godziny 4 nad ranem doszło do osunięcia się skał w wyrobisku, co miało nieszczęśliwy wpływ na dalsze losy zakładu. Masa skalna o objętości 20-25 000 metrów sześciennych zwaliła się do wyrobiska, tworząc zawał skalny, który całkowicie unieruchomił część wyrobiska. Rok później, w wyniku zerwania niedotrzymanych kontraktów z zakładami z Saksonii, zakład, by ratować się przed upadłością, musiał zredukować liczbę pracowników o 2/3. W 1923 roku zakład zatrudniał 12 osób, a jego produkcja wyniosła 10 000 ton szefli wapna. Po osunięciu się masywu skał zakład nigdy nie zdołał powrócić do dawnej świetności. W 1932 roku wapiennik zamknięto. Tego samego roku, 2 lipca, runęły jego piece.

W 1932 r. doszło do rozbiórki pieca wapienniczego i pierścieniowego w Dzikowcu, tym samym kończąc działalność zakładu.